Κέντρο Ανατολικών Σπουδών

Η Δημοκρατία από την Αρχαία Αθήνα  μέχρι σήμερα, με τη συνεχή  γεωγραφική διεύρυνσή  της, αποτελεί  το πιο συμμετοχικό πολίτευμα που γνώρισε  ποτέ η ανθρωπότητα.  Οι πολίτες όλου του κόσμου  επιθυμούν  αξιοπρέπεια και ανθρώπινα δικαιώματα, το τέλος της διαφθοράς  μέρους της πολιτικής τους ηγεσίας , την  επαγγελματική αποκατάσταση και  κοινωνική δικαιοσύνη. Η ιστορία διδάσκει ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Φασισμού και του Ναζισμού  του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη (1919-1939) επιβλήθηκαν λόγω, κυρίως, της αυξημένης ανεργίας και των οικονομικών προβλημάτων των λαών. Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών πρέπει να στηρίζονται στο διάλογο. Οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες επιβάλλεται να ενισχυθούν. Οι γυναίκες οφείλουν να συμμετέχουν ισότιμα με τους άνδρες στη διακυβέρνηση και τη λήψη αποφάσεων. Δημοκρατία με νέους ανέργους δεν νοείται. Ο αναλφαβητισμός  αποτελεί προσβολή για τον παγκόσμιο  πολιτισμό.

Ο εορτασμός, λοιπόν,  της Διεθνούς Ημέρας Δημοκρατίας  αποσκοπεί  στην ανάδειξη των   ανωτέρω και πολλών άλλων αξιών,  που αντιπροσωπεύει αυτό το πολίτευμα, μέσω πρωτοβουλιών και  εκδηλώσεων από πολίτες και κυβερνήσεις. Τιμάται  από το 2008  σε όλα τα σχολεία της χώρας μας  με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας. Η Βουλή των Ελλήνων συμμετέχει με  βραβεία σε διαγωνισμούς έκθεσης και ζωγραφικής.

Δρ.Ιωάννης Χρ.Ιακωβίδης

Ενδεικτικές Πηγές

-Winkler A.Heinrich (2011) Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933, Πόλις

– Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης των Ηνωμένων Εθνών, www.unric.org/el

-Zinn Howard (2009) Από την ιστορία στην πράξη. Η δράση των πολιτών ως προϋπόθεση της δημοκρατίας, Αιώρα

-Καστοριάδης Κορνήλιος (2005) Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα, Ύψιλον

-Μακρής Σπύρος (2009) Για μια ριζοσπαστική δημοκρατία. Συνταγματισμός, πολιτεία και πολιτική στο έργο του Δημήτρη Θ. Τσάτσου, Εκδόσεις Παπαζήση

-Renaut   Alain (2006) Τι είναι δίκαιη πολιτική, Δοκίμιο για το καλύτερο πολίτευμα, Πόλις

-Held David (2007)  Μοντέλα δημοκρατίας , Πολύτροπο

Οι ΗΠΑ και ειδικότερα ο Πρόεδρος, πλανητάρχης και επικεφαλής της Υπερδύναμης, εμφανίστηκαν την περασμένη Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου, απρόσμενα ή και προσχεδιασμένα ή κατόπιν σοφότερης εκτίμησης, να μεταβάλουν στάση από την αρχική  της 21^ης ανακοινωθείσας απόφασης περί αναγκαίου στρατιωτικού πλήγματος εναντίον του καθεστώτος της Δαμασκού και να επιλέγουν τον δρόμο της διπλωματίας της συνεννόησης και εν τέλει της ειρηνικής διευθέτησης του μείζονος διεθνούς προβλήματος. Τι συνέβη πραγματικά που μετέβαλε την απόφαση του προέδρου Ομπάμα, έτσι ώστε από την σίγουρη επικείμενη σύγκρουση και τιμωρία του αμαρτωλού και «βάρβαρου» για τον λαό του – Άσσαντ, όπως τον αποκαλούν, να επιλεγεί ο δρόμος της διπλωματικής διευθέτησης δια της καταστροφής του πυρηνικού εργοστασίου της Δαμασκού. 

Υπάρχει το «Παίγνιο της Κότας», όπως το αποκαλούμε στην επιστήμη των διεθνών σχέσεων, όπου η απειλή πολέμου και σύγκρουσης οδηγεί έναν από τους δύο παίχτες, ενόψει σύγκρουσης, σε αλλαγή στάσης και σε φυγή. Ο Πρόεδρος Ομπάμα επέλεξε τον μη πόλεμο. Υπάρχει η εκτίμηση που μας λέει πως ο Πρόεδρος αυτοπαγιδεύτηκε εξ’ αρχής σε μια κεκτημένη από την πολιτική της υπερδύναμης, υποχρέωση ενός καθήκοντος για μια παραδειγματική πυραυλική πολεμική αστραπιαίας τιμωρίας του «αιμοσταγούς» δικτάτορα Άσσαντ.

Η αυτοπαγίδευση οδήγησε στην δέσμευση της υπερδύναμης του Πλανητάρχη να προχωρήσει στο προαναγγελθέν πλήγμα, πράγμα που τον εξανάγκασε πλέον για λόγους κύρους και διεθνούς αξιοπιστίας και μόνο, να πλήξουν καθοιονδήποτε τρόπο και μέσο το καθεστώς της Δαμασκού. Η κατηγορία περί χρήσεως χημικών από το καθεστώς εναντίον του συριακού λαού θεωρήθηκε σχεδόν «a priori» στοχοθετημένη και σκηνοθετημένη με απολύτως βέβαιη την ευθύνη και ενοχή του Προέδρου Άσσαντ, προσωπικά. Η διακήρυξη σε όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα, πως η ενοχή του καθεστώτος είναι αδιαμφισβήτητη αποσκοπούσε στην νομιμοποίηση της προαποφασισμένης πολεμικής επιχείρησης και δευτερευόντως θα λέγαμε – όπως συνέβη κατ’ επανάληψη στο παρελθόν – στην αναζήτηση της αλήθειας γύρω από τα τραγικά περιστατικά της 21^η Αυγούστου.

Αυτό ήταν το σενάριο της πρώτης φάσης της διεθνούς κρίσης, γύρω από την Συρία, που αν Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο George Bush Jr. η πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ θα είχε ήδη υλοποιηθεί. Η Δαμασκός και το καθεστώς εν γένει θα είχε πληγεί με όλα τα σύγχρονα πυραυλικά συστήματα, χωρίς σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ίσως και χωρίς απόφαση του ΝΑΤΟ. Πιθανότατα αυτό το πλήγμα θα ακολουθούσε ένας αρμαγεδώνας συγκρούσεων εναντίον όλων στην Μέση Ανατολή. Οι διεθνείς επιπτώσεις θα ήταν σε αυτήν τη περίπτωση απρόβλεπτες και καταστροφικές για την ανθρωπότητα.

Ο Ομπάμα δίστασε. Σε αυτές τις περιπτώσεις η προσωπικότητα του ηγέτη είναι καθοριστικής σημασίας. Φοβήθηκε τις συνέπειες, διαπίστωσε την απουσία στρατηγικού στόχου. Οι αντικαθεστωτικοί είναι διασπασμένοι, δεν διαθέτουν μια ηγεσία που να  την εμπιστευθεί ο διεθνής παράγων. Σημαντικό είναι ίσως και το γεγονός ότι στους κόλπους της βρίσκεται πολεμώντας το καθεστώς, η Al –  Nusra, παρακλάδι της Αl-Qai’da! Όλα αυτά οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που μόνο διπλωματικά σε διεθνές επίπεδο, θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Η Ρωσία και ο Πούτιν εμφανίστηκαν ως  διέξοδος από την αυτοπαγίδευση.

Η ιδέα της καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Δαμασκού με αντάλλαγμα μία προσωρινή εκεχειρία μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του συριακού προβλήματος αναδεικνύεται σε πρώτης τάξεως πολιτική προσέγγιση εκεχειρίας και διαπραγμάτευσης. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ένα απλό στρατηγικό παίγνιο ή στρατηγικός ελιγμός. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μία κίνηση, που οδηγεί σε ένα καινούργιο μέλλον στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα προς την κατεύθυνση της αποφυγής του πολέμου; Τι καινούργιο έχουμε;

Α) Ανάδειξη των ΗΠΑ σε Πλανητική και Μοναδική Υπερδύναμη από το 1990 μέχρι και την δεύτερη ατυχή εισβολή στο Ιράκ του 2003, προϊόν απάτης. Οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν πάντοτε τα διεθνή προβλήματα, όχι τόσο με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά κυρίως, μέσα από την προβολή των συμφερόντων τους με την αλαζονική υπεροψία που κρίνει και αποφασίζει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, θέτουν δικούς τους κανόνες, προσεγγίζουν τα προβλήματα μόνο με την έπαρση της δύναμης μετατρεπόμενες από ηγέτη σε ηγεμόνα. Οι ΗΠΑ και οι κατά καιρούς σύμμαχοί τους αξιολογούνται πλέον ως αναξιόπιστοι ηγετική ομάδα στην διεθνή σκηνή.

Β) Η τωρινή διεθνής εξέλιξη εμφάνισε τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Συριακό πρόβλημα, σχεδόν πλήρως απομονωμένες από τους συμμάχους τους, ιδιαίτερα όσον αφορά στην απόφαση τους για πολεμική εμπλοκή και πλήγμα κατά του καθεστώτος Άσσαντ. Αυτό, σε συνάρτηση με την εσωτερική απονομιμοποίηση του Ομπάμα ως προς αυτή την απόφαση του για πόλεμο, παρουσιάζουν διεθνώς την Υπερδύναμη πολιτικά και θεσμικά απονομιμοποιημένης.

Παράλληλα, η Ρωσία του Πούτιν πραγματοποίησε και σε αυτήν την περίπτωση ευφυέστατες διπλωματικές κινήσεις και ελιγμούς, με κορύφωση την τελευταία παρέμβαση τους, όπου υπέδειξε στον Ομπάμα το «Way Out» από την αυτοπαγίδευσή του, δείχνοντας μια έξοδο από μία πιθανή κόλαση πολέμου, στην οποία οδηγείτο, με ίσως καταστροφικές για την περιοχή και τον κόσμο συνέπειες. Επομένως έχουμε την αποφυγή του πολέμου από τον Ομπάμα και την ανάδειξη του Πούτιν σε παράγοντα ικανό να οδηγήσει τα πράγματα σε συνθήκες συνεννόηση, διαλόγου και πολιτικής διαπραγμάτευσης.

Γ) Αυτή λοιπόν η κατάσταση που απεικονίζεται σήμερα ως ανωτέρω, αλλάζει το σκηνικό της διεθνούς πολιτικής ριζικά, θα λέγαμε καταλυτικά, σε ότι αφορά στις δυνατότητες μίας Υπερδύναμης, όπως οι ΗΠΑ, να πραγματοποιούν μονομερώς πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον τρίτων χωρών και να παρεμβαίνουν σε κρίσεις. Έχουμε δηλαδή αλλαγή υποδείγματος στην διεθνή σκηνή. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να αποφασίσουν μόνες τους και με την αλαζονεία της Υπερδύναμης για ειρήνη και πόλεμο στον κόσμο. Θα πρέπει να είναι υποχρεωμένες να διαβουλεύονται με τις άλλες δυνάμεις, κυρίως την Ρωσία.  Αυτό συνεπάγεται μια τεράστιας σημασίας στροφή στην διεθνή πολιτική, αφού εμπεδώνεται πλέον ένα σχήμα ισορροπίας δυνάμεων διεθνώς, το οποίο επιβάλλει διπλωματική διαβούλευση και συνεννόηση για τα μεγάλα θέματα της ανθρωπότητας.

Το πλήγμα κύρους και αξιοπιστίας που δέχθηκαν οι ΗΠΑ από αυτήν την  υπόθεση, αλλάζει το πλαίσιο δράσης των παραγόντων της Διεθνούς Πολιτικής. Έχουμε μια δομική αλλαγή υποδείγματος, όπου ο πόλεμος δεν είναι η πρώτη επιλογή, όπως παραδειγματικά συνέβαινε τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλά πλέον οι επιλογές του διεθνούς παράγοντα συνίστανται στην και κατευθύνονται από την διπλωματία, την συνεννόηση και άλλα μέσα πίεσης, όπου ο πόλεμος μετατρέπεται σε  ύστατο μέσο και αυτό όχι μονομερώς, αλλά με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Αυτή η εξέλιξη που συνέβη με την Συρία και τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, την Κρίση της Κούβας του 1962 και την απειλή πυρηνικού πολέμου, εξαιτίας αυτής της κρίσης.  Στην περίπτωση αυτή, εν τέλει οι δύο υπερδυνάμεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, οδηγήθηκαν με αφετηρία την Κρίση στην απόφαση για συνεννόηση προκειμένου αποφευχθεί στο μέλλον ένα ενδεχόμενο γεγονός που θα οδηγούσε σε πυρηνικό πόλεμο. Η εγκαθίδρυση, κατά την εικοσαετία που ακολούθησε, της ισορροπίας της αμοιβαίας αποτροπής, έφερε εν τέλει φυσικά και την αποτροπή του πολέμου μεταξύ των υπερδυνάμεων, οδήγησε στην ύφεση της σχέσης τους και εν τέλει στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Σήμερα, ΗΠΑ και Ρωσία, δεν βιώνουν Ψυχρό Πόλεμο. Δεν βιώνουμε πολεμική αντιπαράθεση, όμως η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης στο πολιτικό και φυσικά στο οικονομικό επίπεδο. Στο πολιτικό σημαίνει την ικανότητα συνεννόησης και εκδήλωσης της βούλησης των Μεγάλων Δυνάμεων του κόσμου για επίλυση των διεθνών κρίσεων και διευθέτηση των συγκρούσεων, όπως είναι το Μεσανατολικό, το Κυπριακό, προβλήματα του Βαλκανικού χώρου και της Νοτιοανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου, του πυρηνικού αφοπλισμού και φυσικά για θέματα που άπτονται των σχέσεων Ισλάμ και Δύσης.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις του κόσμου θα είναι υποχρεωμένες να διαβουλεύονται με βάση του κανόνες του διεθνούς δικαίου. Όσο περισσότερο αυξάνει η ικανότητα συνεννόησης Ουάσινγκτον – Μόσχας, τόσο περισσότερο θα εδραιώνεται σταδιακά η παγκόσμια ειρήνη, η διευθέτηση διεθνών διαφορών και θα εμπεδώνεται η αναγκαία ασφάλεια και σταθερότητα στην πορεία επιβίωσης της ανθρωπότητας σε ένα πραγματικά ταραγμένο και φοβισμένο κόσμο.

Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Κοσμήτορας της Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Κι ενώ οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να «χειρουργήσουν», με τη Γαλλία σε ρόλο αποκλειστικής νοσοκόμας (ίσως ακόμη δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι το 1946 έχασε την κυριαρχία της στη Συρία) και τη Ρωσία να διαπραγματεύεται τα συριακά χημικά, ο συριακός λαός πεθαίνει ή παίρνει άρον άρον τον δρόμο της προσφυγιάς, που συνήθως είναι χωρίς επιστροφή. Φτηνές ζωές σε πλούσια εδάφη. Και δώσ’ του και μαζεύονται όλα τα «G», πότε 20, πότε 17, και μιλούν για συμφέροντα, για σχεδιασμούς και σκοπιμότητες, για τόξα θρησκευτικά και συνεργασίες την ίδια ώρα που οι μάνες σφίγγουν στον κόρφο τους όλο και περισσότερο τα παιδιά τους και οι άντρες νιώθουν το μίσος να θεριεύει για όλους και για όλα.

Περνούν τον Τίγρη

Ημουν στο Ερμπίλ, στο Κουρδιστάν Ιράκ, για το Κουρδικό Συνέδριο, που λόγω των γεγονότων με τη Συρία αναβλήθηκε, και μάθαμε ότι πάνω από 30 χιλιάδες Κούρδοι από το Ροζαβά (έτσι λέγεται το κομμάτι του Κουρδιστάν που βρίσκεται στη Συρία) έχουν μαζευτεί στα σύνορα Ιράκ – Συρίας με σκοπό να περάσουν από τον ποταμό Τίγρη στα ιρακινά εδάφη. Στη Συρία δεν είχε ζωή γι’ αυτούς. Αντιπολιτεύονταν χρόνια το καθεστώς Ασαντ, που στραγγάλιζε τον πολιτισμό τους, τη γλώσσα τους, τα δικαιώματά τους. Κι όταν ήρθε η στιγμή να «μιλήσουν» για την ανατροπή του Ασαντ, μπήκε στους κόλπους της αντιπολίτευσης η Αλ Νούσρα, το παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που έστρεψε τα όπλα της εναντίον τους αλλά και εναντίον των χριστιανών και όλων των μειονοτήτων και εναντίον των καθεστωτικών. Μια πραγματική δολοφονική, τρομοκρατική δύναμη εκκαθάρισης. Η Αλ Νούσρα επιθυμεί τον έλεγχο μιας «καθαρής» Συρίας κι αυτό το μεθοδεύει με δύο τρόπους: με τις δολοφονίες και την εξώθηση ανθρώπων στη φυγή. Κι από την άλλη ο Ασαντ, με τη Χεζμπολάχ της Βηρυτού και πολεμιστές από Ιράν και Ιράκ στο πλευρό του, να σκοτώνει ακόμη και με χημικά. Πού να σταθούν οι Κούρδοι του Ροζαβά;

Στην απελπισία τους, στον τρόμο για τα χημικά, στον φόβο του επερχόμενου θανάτου, το Κουρδιστάν στο Ιράκ φάνταζε σαν το γαλατικό χωριό. Εκεί ήταν τα ελεύθερα αδέρφια τους – ίδια γλώσσα, ίδιος πολιτισμός.

Οταν φτάσαμε στον Τίγρη, στα σύνορα με τη Συρία, για να διαπιστώσουμε αν είναι πραγματική η είδηση, η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Χιλιάδες άνθρωποι στην απέναντι όχθη έτοιμοι να πέσουν στα νερά του ποταμού και οι “πεσμεργκά” από τα ιρακινά εδάφη να προσπαθούν να τους συγκρατήσουν με φωνές, να μην πέσουν στα ύπουλα νερά του Τίγρη, που φαίνονται ήρεμα, αλλά τα υπόγεια ρεύματά του έχουν οδηγήσει στον πνιγμό πολλούς. Τους φώναζαν, τους παρακαλούσαν να μείνουν εκεί και τους έλεγαν πως ο πρόεδρος Μπαρζανί θα φτιάξει γέφυρα για να περάσουν.

Θεώρησα ότι με αυτό το ψέμα προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον κόσμο και πως με τα τέσσερα μικρά στρατιωτικά βαρκάκια που ήταν ήδη μέσα στον ποταμό θα προσπαθούσαν με τη σειρά και με απόλυτη τάξη να περάσουν τους πρόσφυγες στα ιρακινά εδάφη. Το να στηθεί γέφυρα μου φαινόταν τόσο δύσκολο όσο το να εμφανιστεί ο Μωυσής και να ανοίξει στα δύο τα νερά του Τίγρη.

Ομως τα βαρκάκια δεν ξεκινούν, ο κόσμος απέναντι κάτω από τον καυτό ήλιο με θερμοκρασία 40 με 45 βαθμούς κλαίει, φωνάζει, εκλιπαρεί. Τα τριάντα μέτρα φάρδος του ποταμού φαντάζουν για τους περισσότερους παιχνίδι κι αν κάτι τους συγκρατεί εκτός από τις φωνές των “πεσμεργκά” είναι η αδυναμία των παιδιών τους. Πώς να εμπιστευτούν τα νερά;

Πέρασαν τουλάχιστον τρεις ώρες ώσπου ακούστηκαν τα λυτρωτικά μουγκανητά από τις τεράστιες νταλίκες που έφταναν στον ποταμό, κουβαλώντας τα εξαρτήματα για το στήσιμο της γέφυρας. Μέσα σε δέκα ώρες είχε ξεδιπλωθεί η γέφυρα των προσφύγων. «Σιγά σιγά, με ηρεμία, πρέπει να αντέξει η γέφυρα» φώναζαν οι πεσμεργκά που τα δάκρυά τους είχαν γίνει ένα με τον ιδρώτα. Στην αγωνία τους να περάσουν όλοι ξέχασαν και τον κίνδυνο που υπήρχε να χτυπηθεί στρατιωτικά από την πλευρά της Συρίας η γέφυρα, αφού κανονικά, και βάσει των διεθνών συνθηκών, αυτό που γινόταν ήταν παράνομο.

Στρατόπεδο υποδοχής

Οι στρατιωτικές βάρκες μόνο όταν στήθηκε η γέφυρα ανέλαβαν δράση. Αρχισαν να μεταφέρουν έγκυες, γέροντες και αδύναμους ανθρώπους. Συγκλονιστικές οι αντιδράσεις των Κούρδων Ροζαβά μόλις πατούσαν το πόδι τους στο Κουρδιστάν Ιράκ. Και χαμόγελα, πολλά χαμόγελα στη σκιά θλιμμένων ματιών.

Οταν ολοκληρώθηκε το πέρασμα, οι πρόσφυγες επιβιβάστηκαν σε φορτηγά, ακόμη και στις νταλίκες που είχαν φέρει προηγουμένως τα «κομμάτια» της γέφυρας και οδηγήθηκαν σ’ ένα μεγάλο στρατόπεδο, το Κεβργκόσκ, 25 χλμ. έξω από το Ερμπίλ.

Πριν από είκοσι μέρες που είχα περάσει από κει δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο χωράφια, τα περισσότερα άγονα.

Μέσα σ’ αυτό το εικοσαήμερο στήθηκε το στρατόπεδο κι όμως ήταν απόλυτα οργανωμένο, με νοσοκομείο, παιδικό σταθμό, χώρους υγιεινής και κυρίως πολλούς εθελοντές ντόπιους αλλά και μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων. Η τάξη και η ηρεμία που οδηγούσαν στα καταλύματα τους πρόσφυγες υποδειγματική. Εκείνο που με συγκίνησε, ίσως γιατί ως πρόσφυγας δεν το έζησα εγώ, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν η ευγένεια της υποδοχής.

Το ίδιο βράδυ, σε διάγγελμά του προς τον κουρδικό λαό, ο Μπαρζανί ζήτησε από όλους τους μισθωτούς να δώσουν το 20% του μισθού τους «για τα αδέρφια του Ροζαβά». Τα λεφτά πολύ λίγα για τον όγκο των προσφύγων, αφού μέσα σε τρεις τέσσερις μέρες οι πρώτες 30.000 έγιναν 250.000.

Η αντιπροσωπεία του Τμήματος Προσφύγων του ΟΗΕ που επισκέφθηκε για επιθεώρηση τις εγκαταστάσεις μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας του Κουρδιστάν και μέλη της κυβέρνησης δήλωσαν ότι θα βοηθήσουν υλικά. Αλλά όση κι αν είναι η βοήθεια, όσο άρτια οργανωμένο το στρατόπεδο, τα σπίτια αυτών των ανθρώπων και η ζωή τους έμειναν πίσω και καίγονται. Κι αν αυτή η φυγή συνεχιστεί, τότε θα πετύχει το σχέδιο του καθεστώτος Ασαντ και των φανατικών της Αλ Νούσρα, να αδειάσει το Κουρδιστάν της Συρίας, το Ροζαβά.

Τζεμίλ Τουράν

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, http://www.efsyn.gr, 12 Σεπτεμβρίου 2013

*Οι απόψεις που διατυπώνονται δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη τις θέσεις του Κέντρου Ανατολικών Σπουδών